27 ИЮНЬ – МАТБУОТ ВА ОММАВИЙ АХБОРОТ ВОСИТАЛАРИ ХОДИМЛАРИ КУНИ
Дунёда ҳамма касблару мутахассисликлар ўз соҳаси ходимлари учун улуғ ва азиз ҳисобланади. Аммо, журналистика бошқачада, матбуотнинг мақоми улуғ. Унга
бериладиган қиёсий баҳоларнинг қамрови ҳам кенг. Мисол учун, матбуотни «Ҳаёт кўзгуси», «қалб кечинмаларининг ойнаси», «Ижодкорнинг маҳорат маҳсули», «Кўп минг сонли минбар», «Тарғибот-ташвиқот воситаси», «Ҳар сатрни тарихга муҳрловчи маълумотлар жамланмаси», «Келажакка очилган
йўл», «Энг қимматли рағбат» каби яна кўплаб ташбеҳлар билан тўлдириб бориш, баҳолаш мумкин. Яна бир қатор жиҳатларига эътибор қаратадиган бўлсак, матбуот давлат ва жамият тараққиётининг энг муҳим манбаси саналади. Мақсадларни бирлаштиради, ғояларга кўпчиликни эргаштиради. Кўп минг нусхада тарқатиш имконига эга бўлган, қудратли сўз қуролидир. Демак, матбуотга, оммавий ахборот
воситаларига ҳар доим эҳтиёж бор. Унинг қайси тури бўлмасин, мурожаат
қилинаверади, талпинаверилади.Хўш, бу соҳа вакили ким? Салоҳияти қай даражада? Билими, тафаккуричи? Онг ва шуурида, феълу атворида «нуқсони» йўқми? Дунёқараши кенгми? Тўғри-да, инсонни ўз онги бошқарар экан, демак катта минбар – матбуотда ишлаётган ҳар бир шахс ўз қобилиятидан келиб чиқиб, таълим олади ва ўзи тушунган, идрок этган, ўқиб ўрганганлари доирасида фаолият олиб боради. Тошкент
Давлат Университетининг журналистика факультетини битираётганимда, деканимиз устоз Сайди Умиров «Сизнинг диплом ишингизга Аҳмаджон Мелибоев
раҳбарлик қилади», деб қолдилар. – Нега, ҳамма диплом ишига раҳбарни ўзи танлаяпди. Мен Аҳмаджон Мелибоевдан қўрқаман. У киши кучли журналист, танқидчи, дедим. Устоз кулиб, «Сизнинг ёзганларингизни Аҳмаджон танқид қилолмайди», дедилар ва қўлимга «Ўзбекистон адабиёти ва санъати» газетаси
муҳаррири А. Мелибоевга алоқа хатини тутқаздилар. Ёзиб тугатилган диплом
ишимни қўлимга олиб, таҳририятга бордим. Ҳаяжон ва хадикни яшириб, Аҳмаджон акага диплом ишимни узатдим. У киши ҳам мени танимасди. Шунинг учун савол-жавобимиз қисқагина бўлди. қоғозларни ташлаб, ортимга қайтдим. Бир ҳафтадан кейин
диплом ҳимояси бошланди. Менинг эса, юрагим нотинч. Олти йиллик
ўқишиму ёзган мақолаларим, диплом ишим чиппакка чиқса, нима қиламан, деб турибман. Минбарга чиққанимда берилган назарий савол-жавоблардан
қўрқмадим. Бутун хаёлим Аҳмаджон Мелибоевнинг якуний баҳосида эди.
Мендан кейин сўзга чиққан устоз журналистика назарияси, миллий журналистика, журналистик суриш- тирув, журналистнинг этикаси ва менинг
диплом ишим мавзусида батафсил фикр-мулоҳазалар билдирдилар.
Орадан чорак аср вақт ўтди. Аммо, диплом раҳбаримнинг «Журналист бир
чизиқ сўзни ўз дунёқарашидан келиб чиқиб ёзишга ҳаққи йўқ. Нўноқ, савияси
паст, билимсиз журналист ўзининг нохолис фикр-мулоҳазалари билан
оммани орқасидан эргаштирмасин. Кўпчиликнинг фикрини чалғитмасин.
Журналистика шундай улуғ касбки, унда ишлаётган ҳар бир ходим
жамият юкини, инсоният шаънини елкасида кўтаришга мажбур. Орамизга бундай оғир ва шарафли масъулият юкини кўтара олмайдиган ҳамкасблар кириб қолса, ёмон бўлади. Чекка бир туман газетасида Дилбар Ҳайдаровадек ҳамкасбларимиз борлигидан қувондим. Агар Дилбар рози бўлса, Тошкентда қолишни истаса, ҳеч иккиланмай «Ўзбекистон адабиёти ва санъати» газетасига ишга олган бўлардим»,
деган фикрлари сўзма-сўз эсимдан чиқмайди. Касбимга бўлган садоқатим қанчалик кучли бўлса, масъулият ҳисси ҳам жону жисмимга қўшилиб кетгандек, туюлади.Ўйлаб кўрсам ўтган йигирма йилдан кўпроқ вақт давомида «Аёл ва жамият», «Чортоқ ҳақиқати» газеталарида раҳбар бўлиб ишлабман. Мана, ўн йилдирки, «Ўзбегойим», «Болажон Ўзбегойим» газеталарининг ҳар сони, ҳар сатрида қалбим қўри, кўзимнинг нурлари бор. Таҳририят ҳовлисига қадам қўяр эканман, оилани, рўзғорни, ҳатто болаларни ҳам деярли унутаман.
Мен учун ҳар қандай тантана, базм, тўй-ю бошқа маросимлар ҳеч қачон биринчи навбатда бўлмаган. Ҳатто уйқудан уйғонганимда, намоз ўқиётганимда ҳам «ишим» эсимга тушаверади. Ҳар гал янги бир «қаҳрамон» билан суҳбатлашсам,
гўёки ўша инсонлардаги яна бир яхши фазилатни кашф қилгандек,
севинавераман. Бир кунда ҳеч бўлмаса бир устозимиз, ҳамкасбларимиз,
газетамиз қаҳрамонлари эсланади.Уларнинг ҳақларига дуолар қиламиз. Чунки, бағрикенг – раҳматли Маҳмуджон Маъмуров, Муҳаммаджон Тожиддинов, Абдураҳмон Отажонов, Мирзаабдулла Ибрагимов, Сайдулла ака Ғайбуллаев, қундузхон опа Норматова, Тохирахон Абдурасулова каби яхши инсонлар билан ишладик. Маҳмуджон Парпиев, Аҳмаджон Адашев, Одилжон Инамов, Носиржон Деҳқанов, Манзура Отақўзиева сингари ўз касбининг усталари билан ҳамфикр бўлдим. «Чортоқ ҳақиқати» газетаси таҳририяти Аҳмадилло Солиев, Абдулҳамид Ҳайдаров, Баҳодир Аманов, Исроил Юсупов, Расулжон Умматов, Маҳлиё Отабаева, Турғуной Насритдинова, Наргиза Режаббаева, Ботиржон Режаббаев, Моҳира Насритдинова каби жамоада ишлаган журналист ва ходимлар меҳнатлари билан янада файзли бўлди.
Дилбар ҲАЙДАРОВА.